ตอนที่ ๑๓ พระอภัยโดยสารเรือนางสุวรรณมาลี

ตอนที่ ๑๓ พระอภัยโดยสารเรือนางสุวรรณมาลี

               ฝ่ายพระโยคีได้เขียนเวทวิทยาให้พระอภัย และไพร่พลทั้งสิ้น เพื่อใช้ป้องกันตนในกลางสมุทร พอตกค่ำพระอภัยให้คิดถึงนางเงือกน้อยยิ่งนัก จึงไปหาแจ้งว่าจะต้องออกเดินทางจากไปสักครึ่งปีแล้วจะกลับมารับนาง นางเงือกได้ฟังก็มีความเศร้ากำสรด ดังถูกปลิดชีวิตจะทัดทานไว้ก็จนปัญญา จึงบอกว่าตนตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว และจากถิ่นที่อยู่มาจึงไร้ญาติ หวังพึ่งแต่องค์พระอภัยแต่ผู้เดียวเท่านั้น พระอภัยจึงปลอบโยนว่า จะฝากนางไว้กับพระฤาษี แล้วมอบธำมรงค์ครุฑบุษรากับจุฑามณีรัตน์ ให้นางไว้เมื่อคลอดกุมารแล้ว จะได้ผูกให้ลูกไว้ แล้วลานางกลับไป จากนั้นได้ไปหาพระฤาษี ออกปากฝากนางเงือกไว้ให้ช่วยดูแลป้องกันอันตราย พระฤาษีก็รับปาก แล้วพระอภัย ท้าวสิลราชและบริวารกับบรรดาแขกฝรั่งทั้งหมด ที่เรือแตกแล้วได้มาอาศัยพระฤาษีอยู่บนเกาะ ก็ได้ร่ำลาพระฤาษีเพื่อจะได้ออกเดินทางกลับบ้านเมือง

พิไรร่ำพร่ำว่าด้วยอาลัย                       พระอภัยว่าพระองค์จงอยู่ดี

ได้พึ่งบุญอุ่นเกล้าทุกเช้าค่ำ                 มิทันทำแทนทดบทศรี

จะจำลาพากันไปวันนี้                           เหมือนไม่มีความรักพระนักธรรม์

ฯลฯ

แขกฝรั่งตั้งร้อยพลอยร้องไห้                                ร่ำพิไรกล่าวความตามภาษา

พระโยคีมีจิตคิดเมตตา                         จึงว่าอย่าห่วงหลังเป็นกังวล

ประเพณีชีไพรใจสันโดษ                       ด้วยประโยชน์ไพธิญาณการมรรคผล

ไม่พอใจให้มนุษย์ปุถุชน                        อยู่ปะปนคลาคล่ำให้รำคาญ

ซึ่งชาวเจ้าเข้ามาอยู่อาศัย                    เสียมิได้จึงช่วยด้วยสงสาร

ฯลฯ

กษัตราว่าองค์พระทรงญาณ                               จงประทานโทษทั่วทุกตัวคน

ได้เดินลัดวัดวาสมาบาป                      ทั้งกินอาบน้ำท่าผลาผล

อย่าให้เป็นเวรไปแก่ไพร่พล                 จะต้องทนเวทนาไปช้านาน ฯ

            จากนั้น ทุกคนก็ลงไปในสำเภาออกเดินทาง มีการแบ่งที่อยู่บนสำเภาอย่างเป็นสัดส่วน

ครั้นเสร็จจัดตรัสสั่งพวกเสนา              ให้ตีม้าล่อดังเป็นกังวาน

พวกพหลพลนิกรถอนสมอ                   บ้างขันช่อชวนกันเข้าขันกว้าน

ฝ่ายฝรั่งตั้งเข็มเต็มชำนาญ                  หมายอีสานสำคัญเป็นมั่นคง

ออกจากที่คลี่ใบขึ้นใส่เสา                    ถึงหว่างเขาคอยลมสมประสงค์

ให้นายท้ายบ่ายหน้าเภตราตรง                           สำเภาทรงแล่นมาในสาคร

ฯลฯ

            ระหว่างทางพระอภัยถามถึงนางสุวรรณมาลีจากสินสมุท แล้วให้สินสมุทไปบอกนางว่า เมื่อไปถึงเมืองผลึกแล้ว ตนก็จะลาสึก และขอผ้าสไบที่นางสุวรรณมาลีให้สินสมุทมาห่ม เมื่อสินสมุทกลับไปหานางสุวรรณมาลี นางไม่เห็นผ้าสไบที่ตัวสินสมุทจึงไต่ถามว่าสินสมุทเอาผ้าสไบไปไหน สินสมุทบอกว่าพระบิดาขอเอาไป นางจึงแสร้งทำเป็นไม่พอใจที่สินสมุทพยายามปิดบังแต่แรก จากนั้นสินสมุทก็บอกนางว่า พระบิดาให้มาแจ้งว่า เมื่อไปถึงเมืองผลีกจะลาสิกขาแล้ว จะขอเป็นข้าของพระบุตรี นางจึงตอบว่าเจ้าลังกามาขอให้โอรส เมื่อกลับไปถึงเมืองแล้วก็จะจัดแจงแต่งการอภิเษก แล้วก็จำต้องไปอยู่ลังกากับสามี ยังไม่รู้ทีจะคิดประการใด สินสมุทู้เรื่องก็เคืองใจจึงพูดจาประสาเด็กว่าจะชิงนางจากฝรั่งมาให้พระบิดาของตน

           วันรุ่งขึ้นสินสมุทมาหาพระบิดา แล้วเล่าความที่สุวรรณมาลีเล่าให้ฟัง พระอภัยทราบเรื่องแล้วก็เศร้าเสียใจ เสียดายพระธิดา

พระเอนเอกเขนกขึงรำพึงคิด                               ไม่แจ้งจิตเลยว่าเขามาขอ

เหมือนตามไต้ในน้ำมาตำตอ                               ถึงแค้นคอคงจะกลืนไม่คืนคาย

แล้วคิดจำคำครูดูวันนั้น                        ที่หมายมั่นว่าจะสมอารมณ์หมาย

จะหาไหนได้เหมือนนุชสุดเสียดาย                      ลูกผู้ชายชิงชู้ดูสักที

จะเล้าโลมโฉมยงให้ปลงจิต                 แม้นสมคิดก็จะพาสุดาหนี

เหมือนอิเหนาเผาเมืองเรื่องยังมี                          เรายังดีกว่าอิเหนาเป็นเท่าไร

แล้วตรัสเรียกลูกยาเข้ามาบอก                           เจ้าจงหลอกลวงแม่พูดแก้ไข

เข้าไปถึงจึงทำเป็นรำไร                        ว่าอาลัยถึงบิดาจะลาตาย

เพราะเทวีศรีสวัสดิ์ตัดสวาท                                ที่มุ่งมาดมิได้สมอารมณ์หมาย

ฯลฯ

            สินสมุทรได้ทำตามที่พระบิดาแนะนำทุกประการ นางสุวรรณมาลีคิดว่าจริงจัง บอกให้สินสมุทรไปห้ามพระบิดาไม่ให้ทำเช่นนั้น และบอกว่านางก็รู้ว่าพระอภัยมีใจอนุกูล จึงต้องทูลความจริงทุกสิ่งไป แต่เมื่อยังมีใจคิดพิศวาสก็ให้คิดแก้ไข พระอภัยเมื่อทราบแล้วก็มอบธำมรงค์เพชรเจ็ดกะรัตให้สินสมุทรไปให้พระบุตรี แล้วขอสังวาลของนางมาให้ตน สินสมุทรก็จัดการตามที่ต้องการได้เรียบร้อย






ก่อนหน้านี้                                                                   กลับหน้าหลัก                                                                              ถัดไป