ตอนที่ ๗ ศรีสุวรรณพยาบาลนางเกษรา

ตอนที่ ๗ ศรีสุวรรณพยาบาลนางเกษรา

  สมเด็จท้าวทศวงศ์พงศ์กษัตริย์                          พูนสวัสดิ์วายวิโยคที่โศกศัลย์

ครั้นรุ่งแสงสุริย์ฉายพรายพรรณ          จะรางวัลโยธาที่ราวี

ฯลฯ

แล้วพระองค์ทรงตรัสกับข้าเฝ้า           บุรีเราราบเตียนที่เสี้ยนหนาม

จะรางวัลฉันใดให้เจ้าพราหมณ์                           จะสมตามความชอบประกอบการ ฯ

  ค ฝ่ายอำมาตย์เสนาพฤฒามาตย์                    เฝ้าพระบาทดาษดาอยู่หน้าฉาน

ทูลฉลองต้องความตามโบราณ                           พระอวตารพูนบำเหน็จเมื่อเสร็จทัพ

ให้เสนาพานรินทร์ไปกินเมือง                                               ได้เจียดทองรองเรืองเครื่องประดับ

ซึ่งเจ้าพราหมณ์รบแขกให้แตกยับ       ก็ต้องกับมีในพระอัยการ

ควรจะให้รักษาอาณาเขต                                    ครองประเทศธาณินทร์ถิ่นฐาน

ทั้งเครื่องทรงมงกุฎสร้อยสังวาล                                          ควรประทานให้เจ้าพราหมณ์ตามทำนอง ฯ

           เจ้าพราหมณ์ทั้งสามทูลว่า ไม่ขอรับพระราชทานสิ่งใด จะขอไปเที่ยวป่าหิมพานต์ ส่วนน้องสุดท้องขอฝากท้าวทศวงศ์ไว้ หลังจากนั้น ท้าวทศวงศ์ได้หารือกับองค์อัครชายา เรื่องเจ้าพราหมณ์น้อย พระอัครชายาเห็นว่าสามพราหมณ์ผู้พี่นั้นน่าจะเป็นพราหมณ์แท้ แต่พราหมณ์น้อยนั้นดูลักษณะกิริยาพาทีแล้ว เหมือนพงศ์ท้าวพระยา สมกับนางแก้วเกษรา

            ศรีสุวรรณรอเวลาอยู่สิบสี่สิบห้าวันเห็นว่ายังไม่มีอะไรคืบหน้า จึงหารือกับเจ้าพราหมณ์ทั้งสามว่า จะลักตัวนางเกษราไปเที่ยวป่า แต่เจ้าพราหมณ์ห้ามไว้ และให้เขียนเพลงยาวไปว่าจะขอลา

พวกในวังฟังข่าวก็เปล่าหมด                                               เห็นจะปดแต่หากว่าปากหวาน

จะลักแก้วเกษรายุพาพาล                         ไปสำราญแรมป่าพนาลัย

พี่จัดแจงแต่งผูกสำเภาน้อย                              พาล่องลอยไปตามแม่น้ำไหล

เจ้าพราหมณ์ปลอบตอบน้องให้ต้องใจ                               ถึงจะไปก็ให้งามตามธรรมเนียม

ด้วยชนกชนนีเป็นที่รัก                                              ทำหาญหักโฉมฉายจะอายเหนียม

ผิดเพลงยาวน้าวโน้มประโลมเลียม                    ว่ากรมเกรียมตรอมอุราจะลาจร

ฯลฯ

          

 ศรีสุวรรณจึงเขียนเพลงยาวถึงนางเกษรา

โอ้อนาถวาสนาพี่หาไม่                         จึงมิได้ชิดเชื้อแม่เนื้อหอม

เหมือนมดแดงแฝงพวงมะม่วงงอม      เที่ยวไต่ตอมเต็มอยู่ไม่รู้รส

พี่รักเจ้าเอาชีวาเข้ามาแลก                            ช่วยรบแขกแตกทัพกลับไปหมด

ฯลฯ

          

 นางเกษราอ่านเพลงยาวแล้วก็คิดสงสารจนเป็นลมสลบไป ความทราบไปถึงทั้งสองท้าวไท ทั้งชนกชนนี เรียกหมอมารักษาก็ไม่หาย จึงคิดถึงศรีสุวรรณได้ว่าเป็นผู้มีมนต์เวทวิเศษขยันมารักษา ศรีสุวรรณภาวนาขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วยด้วยการบวงบ่นว่า ถ้านางเกษรากับตนเคยร่วมอาสน์เชยชมประสมศรี แล้วก็ขอให้น้ำอบดอกไม้ที่ใช้ประพรมเป็นประดุจวารี ท้าวสุทัศน์สหัสนิยม ด้วยเดชะสัตย์อธิษธานนางเกษราจึงได้ฟื้นคืนมา แล้วศรีสุวรรณก็อาสาที่จะรักษานางเกษราให้หายต่อไป ด้วยการอยู่อย่างใกล้ชิด ทำให้สี่พี่เลี้ยงตักเตือนว่า

 

 ฝ่ายทั้งสี่พี่เลี้ยงเคียงบรรจกรณ์                          ต่างว่าวอนทรงฤทธิ์ด้วยคิดขาม

เข้าฟูมฟักรักษาชะล่าลาม                                   ท้าวทราบความเคืองขุ่นจะวุ่นวาย

คำโบราณท่านว่าอย่าละโมภ                                              ถ้าหลงโลภลาภน้อยจะพลอยหาย

พวกแสนสาวท้าวนางเจ้าขรัวนาย                      รู้ระคายเขาจะว่าน่ารำคาญ ฯ

          

 ฝ่ายนางเกษราเองนั้นก็รู้ถึงความไม่สมควร จึงกล่าวตักเตือนศรุสุวรรณว่า

ด้วยแสนสาวท้าวนางในปรางค์มาศ   จะประหลาดหลากจิตคิดถวิล

ถึงมิชั่วก็เหมือนชั่วมั่วมลทิน          เขาจะนินทาทำให้รำคาญ

ถึงชนกชนนีจะมิว่า                              เห็นแก่หน้าน้องรักไม่หักหาญ

คำผู้ใหญ่ย่อมว่าช้าเป็นการ                ยิ่งเนิ่นนานก็ยิ่งเห็นจะเป็นคุณ

พระรักน้องน้องก็รู้อยู่ว่ารัก                             แต่คิดหักหน่วงเหนี่ยวอย่างเฉียวฉุน

ฯลฯ

ยังมิดมิดอยู่ก็ปิดไว้ก่อนเถิด                          อย่าเพ่อเปิดให้เขาเห็นว่าเป็นแผล

ฯลฯ







ก่อนหน้านี้                                                                   กลับหน้าหลัก                                                                              ถัดไป